Η βοή από τ'αυτοκίνητα, τους ανθρώπους που περίμεναν το λεωφορείο
και κάθε είδους φυσική ή τεχνητή λειτουργία, δεν μπορούσε παρά να
παραμερίσει, ώστε στην επιφάνεια να βγεί η φωνή της:
"Σ'αγαπώ Γιάννη Δασαλέα ! Σ'αγαπώ και θα σε αγαπώ για πάντα !"
Ο Γιάννης κοκκάλωσε. Όλη του η ζωή ήταν μία γραμμή που τον οδηγούσε
εδώ, σε αυτή τη στιγμή της σύγκρουσης με το πεπρωμένο του. Σάρκα, αί-
μα και οστά πλημμύρισαν την φαντασία του και η Ισμήνη ανάμεσα τους.
Φωτεινή σαν ηλιακή θεότητα, πανέμορφη σαν ορχιδέα που ανθίζει στις
γαλήνιες κορυφές των Άλπεων, ποιητική σαν ήρωίδα του Σαίξπηρ ή κάποιου
ανάλογου ομοφυλόφιλου Άγγλου συγγραφέα, σκέφτηκε.
Αλλά καθώς ο Γιάννης κινήθηκε προς το μέρος της, συνειδητοποίησε ότι
το χάσμα δέν γεφυρωνόταν. Προσπαθούσε με όλες τις δυνάμεις του να κου-
νηθεί αλλά δέν μπορούσε, προσπαθούσε να της φωνάξει αλλά δεν έβγαινε
ήχος απ'το στόμα του. Το όνειρο άρχισε να γίνεται εφιάλτης.
Καθώς η συνείδηση του άρχισε να επανέρχεται στην πραγματικότητα, το
κοκκάλωμα που είχε νιώσει, δέν υποχωρούσε. Η εικόνα με τη σάρκα, το αί-
μα και τα οστά, επίσης. Ο Γιάννης ανήσυχος, πήρε το βλέμμα του άπο την
Ισμήνη, για να δεί απο πάνω του το τεχνολογικό αριστούργημα της Mercedes
-Benz.
Τον Γιάννη τον είχε πατήσει το λεωφορείο.
Καθώς οι τελευταίες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα, άνοιγαν τον δρό-
μο της αποχώρησης της ψυχής του, η Ισμήνη έσκυψε από πάνω του, έβαλε το
κεφάλι του στην αγκαλιά της και με δάκρυα στα μάτια, του ψιθύρισε τρυφερά:
"Είδες αγάπη μου?...Είδες?...Κράτησα την υπόσχεση μου...Σε αγάπησα για πάντα"
Αφιερωμένο σε όλες τις αναποφάσιστες καριόλες.
