Είναι ψυχοφθόρο να ξέρεις οτι η ζωή σου ή ο θανατός σου δεν έχει θα καμία ουσιαστική επίπτωση, θετική ή αρνητική στην ζωή κανενός,
να ακολουθείς μια δυσάρεστη ρουτίνα, όταν δεν έχεις κάτι ωραίο να προσδοκάς,
να νιώθεις ότι είναι βλάσφημο να παραπονιέσαι, όταν υπάρχουν θύματα προβλημάτων υγείας ή κοινωνικής αδικίας,
να μήν μπορείς να θανατώσεις την ελπίδα, τις στιγμές που η παντελής παραίτηση μοιάζει απελευθερωτική,
να έχεις την ανάγκη να πιστέψεις στον θεό, αλλά να σου είναι αδύνατο,
να ξέρεις ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στο κόσμο αυτό, που να έχει ανάγκη την αγάπη σου
τη θέλω την ψυχή μου. όταν χρήση των αισθήσεων και οι σκέψεις φτάνουν τον κορεσμό, είναι το μοναδικό που με κάνει να νιώθω κομμάτι αυτού του κόσμου
που με κάνει να θαυμάζω τον ουρανό, δίχως να ζητάω τ'άστρα
Ευγενικέ μου Ευγένιε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα μία πολύ γεμάτη μέρα και σε κάποια φάση μου δημιουργήθηκε η αίσθηση πως έπαθα ηλίαση, όμως μιλάει ούτως ή άλλως η υπόταση. Δεν ειχα σκοπο να μπω στον υπολογιστη για πολλή ώρα, ούτε το λέω για να το παίξω καλή, όμως στις γραμμές σου είδα μία ‘’γνωστή μου’’…
Τις ίδιες σκέψεις κάνει κι εκεινη για τον θάνατο και τη’’ ζωή’’-δεν θα στο κρύψω δε πως λιγες ώρες πριν, είχε μεταπηδήσει από πολύ αισιόδοξες σκέψεις(απορώ πολλάκις πως τις κάνει κι αυτές), σε εκεινες που αναφέρεις ανωτέρω.
Υπάρχουν σοβαρα θέματα για τα οποία ίσως θα επρεπε να ανησυχει περισσοτερο, όμως υποφέρει από αυτά τα ψυχοφθορα πράγματα.
Θα σου πω κάτι που μου λέει ο ένας και μοναδικός μου φίλος, τον οποίο βλέπω σπάνια και εδώ και οκτώ μηνες ξαναβλέπει το φως της ζωής έπειτα από πεντάχρονη βαρυας μορφής κατάθλιψη. Το γράφω για να το βλέπω: η παραίτηση δεν είναι απελευθερωτική. Είναι ένα ακόμη ζευγάρι χειροπεδών ή πολύ περισσότερο αλυσίδων που γρένουν το πάτωμα στο διάβα μας.
Για το θεό δεν θα πω πολλά, έχω μία ιδιαίτερη κλειδαρότρυπα από την οποία τον βλέπω. Συμπτωματικά προσεύχομαι το τελευταίο τριήμερο έπειτα από πάρα πολλά χρόνια. Του ζητάω να μου στέλνει πολύ μικρά θετικά σημεία πως ίσως τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά. Όταν τα βιώνω, δεν τα αντιλαμβάνομαι. Τα εννοώ λίγο πριν πάω να κοιμηθώ.
Θα σου πω και ένα άλλο που μου έλεγε ενας πολύ ‘’εξω καρδια’’ καθηγητής στη σχολή:
‘’Κοπέλα μου, είμαστε απελπιστικά μόνοι, διασκέδασέ το!’’ Είμαι βέβαιη πως υπάρχει εκει έξω κάποιος που έχει ανάγκη την αγάπη μας. Να, μάνι μάνι εγώ (ηλίθια αντωνυμία ), έχω ανάγκη από την γραφή σου, που για να την αποδίδεις ανερυθρίαστα σημαίνει πως την αγαπάς. Και προέρχομαι από ένα Σαββατοκύριακο που θα έπρεπε να συμφωνώ σε όλα αυτά που γράφεις.
Να την κρατήσεις την ψυχή σου, σάματι έχουμε και τίποτε άλλο σε τούτο το μάταιο κόσμο;
Εκείνη κλίνει όλα τα άστρα μέσα της, τι να την κάνεις την πραγματικότητα;
Ναι, όλα είναι πολύ ψυχοφθόρα, σκέψου όμως, πως το σκοτάδι μπορεί να μας γοητεύει αλλά είναι και η εύκολη λύση και σου μιλάω από πρώτο χέρι: έχω κάθε μέρα το σκοτάδι μέσα μου. Είμαστε κι άλλοι, αν αυτό σε παρηγορεί. Όχι, η παρηγόρια δεν έγκειται στη χαρά που πονούν αλλά ότι να, υπάρχουν κι άλλοι ‘’συγγενεις’’ στον δικό μας πόνο. Δεν είμαστε μόνοι.
Λοιπόν, πνευματικέ συγγενή μου, επειδή και τιμή τους κάνουμε να ξεγυμνώνουμε τα ωραία μας δημοσίως, αν επιθυμείς με βρίσκεις στο vathi_mov@yahoo.gr
Indeed, φίλε μου, όλα αυτά είναι ψυχοφθόρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι όμως εξίσου θεραπευτικό να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή σου ή ο θάνατός σου θα έχει τεράστια επίπτωση στη ζωή ενός πολύ σημαντικού ανθρώπου, δηλαδή εσένα,
να αντιληφθείς την ίδια τη ρουτίνα ως πλαίσιο ύπαρξης και δράσης,
να παραπονιέσαι άπειρα, δίχως ενοχές και όποτε νομίζεις ότι το χρειάζεσαι,
να άφεθείς να πιάσεις πάτο (διότι πως θα ξαναβγείς στην επιφάνεια, αν δεν πατήσεις για να δώσεις ώθηση;)
να πιστέψεις για θεό σου τη φύση (αλήθεια λέω, μην κοροϊδεύεις)
να προσπαθήσεις να βρεις έναν που να έχει ενάγκη την αγάπη σου, ξέρεις πόσοι τέτοιοι υπάρχουν εκεί έξω;
Να την κρατήσεις την ψυχή σου και να ζητάς και τα άστρα πότε πότε, δεν κάνει κακό.