Μόνο οι κοιμισμένοι ονειρεύονται

 Προδομένος απ'τη φαντασία μου
αυτό το ακατάπαυστο εκτροφείο ψεύτικων ελπίδων
βυθίζομαι στο εξαγνιστικό παιχνίδι της μεταμέλειας
σύντομα με περικυκλώνουν οι ενοχές
σαν εκατομμύρια ανυπόμονα σπερματοζωάρια μέσα στη μήτρα
ψάχνουν να φυτρώσουν μέσα μου το ανάπηρο, τυφλό μίσος
σφίγγω τα δόντια και δίνω έλεγχο στον νού
μα είναι αργά
άλλο ένα έκτρωμα κοίτεται νεκρό μες τη ψυχή μου
κλαίω σαν μικρό παιδί στα γόνατα του Θεού
και του μιλάω για αδικία
αδικία που έσπειρε έναν άνθρωπο με πεπρωμένο τη μοναξιά
ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους
του λέω για τα τόσα πεταμένα χαμόγελα
τις τόσες πνιγμένες λύπες
τις τόσες πριγκίπισσες που χάθηκαν
χωρίς να μονομαχήσω γι'αυτές
 Ξεθυμαίνοντας έρχεται η γλυκιά κούραση
και την ακολουθεί σιγά και απαλά
ο αιώνιος σύμμαχος της αφελούς ευτυχίας
ο Ύπνος
αφήνομαι και λίγο πριν κλείσω τα μάτια
εύχομαι να τον ακολουθήσει
ο αδερφός του ο Μορφέας
γιατί είναι μία απ'τις στιγμές που νιώθει κανείς
ότι μόνο οι κοιμισμένοι ονειρεύονται.